“Sonsuzluk dudaklarımızda, gözlerimizde / Mutluluk kaşımız, kirpiğimizdeydi o zaman / Varlığımızın tek kılında bile / Tanrısal bir şeyler vardı.”
2024’te başladığım Shakespeare külliyatını tamamen okuma yolculuğum yavaş adımlarla da olsa sürüyor, 2025’te bunu biraz hızlandıralım Eylülcüm, kendime not.
Shakespeare’in en iyi eserleri arasında gösterilmiyor Antonius ve Kleopatra malum. Ama işte yine iyi, elbette çok iyi. Ne tuhaf, hikayenin başını sonunu bilmeme ve normalde tiyatro metni okumayı hiç sevmememe rağmen, müthiş bir merak ve hazla okudum bu kitabı – o da işte Shakespeare’i Shakespeare yapan şeylerden ötürü tabii, en çok da şiirli dilinden.
Belki en iyi metinlerinden biri değil ama şiirsel olarak en güçlülerinden biri bence, üstelik de içinde yazdığı en muhteşem kadın karakterlerden biri var; Kleopatra elbette. Coşkusu, öfkesi, tutkusu, saplantıları, güzelliği, çocuksuluğu – her şeyiyle muazzam yazılmış bir karakter sahiden. Hayatta “Shakespeare’in Kleopatra’sı” diye ayrı bir ifade olması şaşırtıcı değil. (“Yaş yıpratamaz o kadını / Alışkanlık tüketemez sonsuz değişmelerini / Başka her kadın uyandırdığı isteği doyurup giderir / O en çok doyurduğu zaman acıktırır insanı.”) Gerek o, gerek Markus Antonius enfes karakterler. Beni metindeki aşk hikayesi kadar, Caesar ile Antonius’un ilişkisi de etkiledi, zira dostluğa içkin bir sürü şeyi katman katman yedirmiş bu öyküye Shakespeare. Öfke, rekabet, hırs, kıskançlık – ama tüm bunlara rağmen orada bir biçimde durabilen sevgi.
Ezcümle, seneyi ihtişamlı şekilde kapatıyorum Shakespeare ile. Bu yolculuk ne zaman biter bilmem ama kendisinin kelimelerinin peşinde hazdan hazza daha çok zaman savrulacağımı bilmek çok güzel.
“Sen ne kadar kalsan da geliyorsun benimle / Ben ne kadar gitsem de kalıyorum seninle…”
