Seneye şöyle yumuşak, sakin bir başlangıç yapayım dedim ve ne vakittir Woolf okumamış olmanın da bana verdiği yetkiye dayanarak kendisinin yazdığı tek çocuk kitabı olan Yaşlı Kadın ve Papağan’ı okudum. Abisinin ölümü üzerine kendisine kalan miras payını almak üzere abisinin yaşadığı kasabaya giden iyi yürekli yaşlı Bayan Gage’in kısa macerasını anlatıyor öykü. Ağabeyinden geriye kalanlar arasındaki gri papağan, kadının hayatını baştan aşağıya değiştiriyor.
İnsanın kalbini ısıtan, mutluluğun pekala hayvanlara karşı göstereceğimiz şefkatte saklı olabileceğini anlatan çok tatlı bir öykü bu, şüphesiz Nalan Alaca’nın şahane çizimlerinin de bunda etkisi büyük. Diğer baskılardaki çizimleri eleştirenler olmuş gördüğüm kadarıyla, buradaki çizimlerse müthiş tatlı ve öyküyü şahane tamamlıyorlar.
Woolf’la haşır neşir olanların dikkatinden kaçmayacak birkaç detay da var, biri çok güzel, bir diğeri çok hüzünlü, onları da ekleyeyim. Yaşlı Bayan Gage gece vakti bu yabancı kasabada bir başına kalıyor. Kasabanın o tarafında tek bir ev olduğunu, bu evde de Leonard Woolf adında bir adamın yaşadığını yazıyor Woolf – Leonard onun çok sevgili eşi, nazik, sevgi dolu yol arkadaşı. Leonard’ı bu minik öyküye katmasını çok sevdim.
Bir diğer detay ise ırmak elbette; yaşlı kadının gece vakti geçmek zorunda kaldığı Ouse Irmağı. Bu ırmak, Woolf’un bu öyküyü yazdıktan 18 sene sonra ceplerine taşlar doldurarak kendini sularına bırakıp öleceği ırmağın ta kendisi. Öyküyü yazdığı yıllarda aklında bu fikir var mıydı, ırmağa bakarken, ona dair düşünürken, üzerine yazarken aklından neler geçiyordu bilmiyoruz ama aynı ırmağı böyle bir öyküde görmek içimi burktu, kalbimi kırdı biraz.
İşte böyle. Her şeye rağmen 1 Ocak sabahıma bu nazik öykünle iyi ki konuk oldun sevgili Woolf. Kim bilir belki bu sene artık külliyatını da bitiririm, neden olmasın?
