Bu sefer olmadı sevgili Maggie O’Farrell valla. İlk romanlarından biri olduğu için çok üstüne gelmek istemiyorum ama sahiden olmamış bu kitap. Üstelik de olması çok mümkünmüş, o nedenle ayrıca üzüldüm. Ama yazmayı öğrenmenin yolu şüphesiz ki yazmaktan geçiyor ve senin de yaza yaza vardığın yeri görmek açısından çok iyi oldu bu okuma.
Sevgilimin Sevgilisi, kız arkadaşından yakın zamanda ayrılan Marcus’un, Lily ile tanışmasıyla başlıyor. Lily, Marcus’a fena halde aşık oluyor ve hızlıca beraber yaşamaya başlıyorlar, kasa süre içinde de Lily evin içinde Marcus’un eski sevgilisinin hayaletini görmeye başlıyor ve ayrılık sebeplerini öğrenip kendini bu takıntıdan kurtarmak için uğraşmaya başlıyor.
Aslında bu hayalet görme meselesi bence çok iyi düşünülmüş bir metafor, hayatımıza girmiş ve bizde izler bırakmış herkesin hayaletlerini bir ölçüde beraberimizde taşıyoruz şüphesiz. Lily’nin eski sevgiliye dair gizemi çözmeye ve aşık olduğu adamı anlamaya çalıştığı ilk bölüm hem bu nedenle, hem de yazarın her zamanki nefis üslubu sayesinde epey iyiydi. Bu sürükleyici, tekinsiz ve güçlü ilk bölümün ardından kitap düşüşe geçiyor bence ve vaadini gerçekleştiremiyor.
Gizem kitabın ortasında çözülüyor, ayrılık sebebini öğreniyoruz ancak bu merakla beklediğimiz bilgi hikayenin akışında pek bir şeyi değiştirmiyor açıkçası, biz de “ee, niye bizi bu kadar meraklandırdın ki” diye soruyoruz haliyle. Bu kısımdan sonrasında da kendini epeyce tekrarlamaya başlıyor kitap.
Karakterler bence oldukça tek boyutlu, sadece birbirleriyle ilişkileri üzerinden tanımlanıyorlar, yazar hiçbirini derinleştirmeyi başaramamış. (O’Farrell’ın sonraki eserlerinde bunu ne biçim becereceğini düşünüp gülümsedim, insan sahiden zamanla pişiyor.) Sonuçta hikayeyi bağlayan düğüm sıradan, karakterler zayıf, diyaloglar yavan olunca ortaya da biraz sabun köpüğü bir kitap çakmış haliyle.
Okunacaksa Maggie O’Farrell’ın her şeye rağmen lezzetli üslubunun hatırına okunur, yoksa pek başka bir niteliği yok bence kitabın. Arz ederim.
